Evangelium secundum Ioannem

Gregorius I (540-604)

• Liber 4, Caput 5
  • Ad culmen sanctae Ecclesiae rector ducitur, ut hoc officium habeat, quo inter Deum et homines pacem ponat. Peccando etenim, inimicitias Creatoris incurrimus. Dum ergo ad peccatorum correptionem rector ponitur, illud de medio tollit, quod Dei nos inimicos fecit. Bene ergo Samuel Saul caput osculatus fuisse perhibetur. Prophetae namque osculum defixum ille portat in capite, qui reconciliationis nostrae suffragium portat in mente: cum videlicet in se nulla gerit fomenta divinae discordiae, qui in mente paci reddere discordes studet. Osculato ergo principe, dicitur: Unxit te Deus in principem super haereditatem suam. ( S1, 10, 1) Quasi rebus eum admoneat, dicens: Qui te ad hoc positum nosti, ut peccati inimicitias debeas solvere, quod in aliis destruis, in te non debes retinere. Nonnulli etenim et unguntur, et osculum non accipiunt; liberare populum Domini satagunt, sed se inimicorum jugo subjicere non pavescunt. Nam qui aliis bona praedicat, quae non agit, quasi osculum dat, quod non accipit. Amicos etenim Dei alios facere quaerit, et ipse inimicus esse non desinit. Inimicitias peccati in se aedificat, quas in aliis destruere per verbum tentat. Quia ergo ille solum praeeminet utiliter, qui per affectum magnae charitatis Dei amicus est, Samuel caput regis osculatus fuisse dicitur. Hinc ipsa Veritas prius osculatur, quos ordinat: deinde ad liberandos alios mittit. Vos, ait, amici mei estis; deinde addidit, dicens: Posui vos, ut eatis, et fructum afferatis, et fructus vester maneat. ( Jn, 15, 16) [mauvais référencement: Jn, 15, 14] Hinc item resurgens a mortuis dicit: Pax vobis; deinde subdit: Quorum remiseritis peccata, remittentur eis: et quorum retinueritis, retenta sunt. ( Jn, 20, 23)Ut velut osculum pacis in eorum mente figeret,quos peccati odia solvere praecepisset. Osculatus ergo rex super haereditate Domini constituitur, quia electus doctor eligitur, ut fidelibus subditis dignitate praeemineat, sed de praelatione sua non suum, sed Domini lucrum quaerat. Quare ad hoc constitutus asseritur, ut qui sub eo sunt, de inimicorum manibus liberentur. Haereditas Domini multitudo fidelium est. Omnis ergo saecularis intentio removetur, cum rex super haereditate Domini unctus asseritur. Unctionis ergo fructus est, cultus divinae haereditatis. Ille ergo officium unctionis exsequitur, qui sola quaerit lucra animarum. Super haereditate quippe Domini in principem se unctum meminit, qui hoc solum de terrena dignitate quaerit, quod per suum ministerium Christus quaesivit. Hoc igitur verbo negligentium rectorum intentio reprobatur.

Rabanus Maurus (780-856)

• Liber 3, Caput 10
  • Beati viri tui et beati servi tui, qui stant coram te semper, et audiunt sapientiam tuam. Sit Dominus Deus tuus benedictus cui placuisti, et posuit te super thronum Israel, eo quod dilexerit Dominus Israel in sempiternum, et constituit te regem, ut faceres judicium et justitiam ( R3, 10, 8 et R3, 10, 9). His quoque similia et Psalmista, et desiderio regni coelestis exardescens, ex persona sanctorum protulit, dicens: Quam amabilia sunt tabernacula tua, Domine virtutum! concupiscit et deficit anima mea in atria Domini: cor meum et caro mea exsultaverunt in Deum vivum ( Ps, 83, 2) [mauvais référencement: Ps, 83]. Et paulo post: Beati , ait, qui habitant in domo tua, Domine, in saeculum saeculi laudabunt te ( Ps, 83, 5) [mauvais référencement: Ps, 83]. Illi ergo beati et vere beati sunt, quorum rex est Christus; et qui aeterna visione ejus perfrui merentur, et gloriam ejus, quam habet cum Patre et Spiritu sancto, conspicere, et sapientiam, per quam ipse mundis corde dignatur se ostendere (voir: Mt, 5) , perpetualiter percipere laetentur. Sicque probabunt verum esse hoc quod scriptum est: Quia nec oculus vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus diligentibus se ( Es, 44 et 1Co, 2). Rex autem Salomon dedit reginae Saba omnia quae voluit, et petivit ab eo, exceptis his quae ultro obtulerat ei munere regio ( R3, 10). Quia Pacificus noster verae reginae, Ecclesiae videlicet suae, omnia quae petit dabit, de quo scriptum est: Desiderium animae ejus tribuisti ei, et voluntate labiorum ejus non fraudasti eum ( Ps, 20, 3) [mauvais référencement: Ps, 20]. Et in Evangelio ipse dicit: Quaecunque petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis ( Jn, 15, 16) [mauvais référencement: Jn, 15]. Non solum autem ea, quae petimus, imo etiam illa, quae humana fragilitas aut nescit, aut praesumit petere, gratuito munere largitur.