V. 5 :
Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in
sinum tuum, quae videns quod conceperit, despectui me habet: iudicet Dominus
inter me et te.
Poètes
Commentaires
Gregorius I (540-604)
Liber 2, Caput 4
Illud autem hoc in loco repetiisse ostenditur, quod de electo puero
superius memoratur, ubi dicit: Puer autem Samuel erat minister
in conspectu Domini ante faciem Heli. Hoc
quidem est ministrare Domino coram Heli, quod esse ministrum Domini ante
faciem Heli. Et quia ibi istud, Domino adjuvante, plenius
exposuimus, in iteranda ejus expositione penitus non moramur.
Verum quia divinus sermo est, qui hoc in isto loco, et in illo loquitur,
sine utilitate rationis nequaquam hoc egisse monstratur. Pro
fastidio itaque lectoris explanationem tacemus, repetitionis vero causam
dicimus ad ejus utilitatem. Quidam namque praelatorum sanctae
Ecclesiae magisterio subditi rudes obediunt; sed cum paulo altius per
conversationem proficiunt, in eadem obedientiae humilitate nequaquam
persistunt. Quos bene Agar Sarae ancilla spiritaliter
designat, quae cum de Abraham viro ejus concepisse se vidit, dominam
despexerit
(voir:
Gn, 16, 5)
. Agar quippe concipit quando reproba mens
subditi, aut per eruditionem scientiae se proficere, aut per vitae
conversationem, credit. Quae profecto praegnans dominam suam
despexisse dicitur, quia jam praesidenti sibi praepositi sui voluntati
per obedientiam subdi dedignatur. Sed quae dominam despicit,
ancilla esse perhibetur, quia superbi subjecti et infirmi sunt per
elationem, et ad filiorum Dei numerum non pertingunt.
Samuelis autem profectus exponitur, quia superius dictum est:
Puer autem Samuel proficiebat et crescebat et
placebat tam Deo quam hominibus
(
S1, 2, 26) [mauvais référencement: S1, 2, 18]
. Quae profecto tria qua sublimitate
conversationis percurrerit, supra expositum est. Quia ergo
etiam nunc coram magistro ministrare memoratur, quid est, nisi quia
electis auditoribus formam praebet, ut quo altiori vita proficiunt,
servare bonum obedientiae nunquam obliviscantur? Nam tunc
vere proficiunt, si ad altitudinem meritorum et fortitudine conantur
operis, et virtute humilitatis.
Commentaires
Gregorius I (540-604)