Evangelium secundum Lucam

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Liber 4, Caput 2
  • Territus iste Dei comminationibus fleverat, et sua vestimenta consciderat, et fit omnium malorum futurorum de praeparata morte securus, quid ita requieturus esset in pace, ut illa omnia non videret. Ibi ergo sunt spiritus defunctorum, ubi non vident quaecunque aguntur, aut eveniunt in ista vita hominum. Quomodo ergo vident tumulos suos, aut corpora sua, utrum abjecta jaceant, an sepulta? quomodo intersunt miseriae vivorum, cum vel sua ipsi mala patiantur, si talia merita contraxerunt: vel in pace requiescant, sicut huic Josiae promissum est, ubi mala nulla, nec patiendo, nec compatiendo sustineant, liberati ab omnibus malis, quae patiendo et compatiendo, cum hic viverent, sustinebant? Dixerit aliquis: Si nulla est mortuis cura de vivis, quomodo ille dives (voir: Lc, 26, 27), qui apud inferos torquebatur, rogabat Abraham patrem, ut mittat Lazarum ad quinque fratres suos nondum mortuos, et agat cum eis, ne veniant et ipsi in eumdem tormentorum locum? Sed nunquid quia hoc ille dives dixit, ideo, quid fratres agerent, vel quid paterentur, illo tempore, scivit? Ita illi fuit cura de vivis, quamvis quid agerent, omnino nesciret, quemadmodum est nobis cura de mortuis, quamvis quid agant utique nesciamus. Nam si nihil de mortuis curaremus, non utique pro illis Deo supplicaremus. Denique Abraham, nec Lazarum misit, et Moysen ac prophetas hic eos habere respondit, quos audire deberent, ut ad illa supplicia non venirent. Ubi rursus occurrit quomodo quid hic ageretur Abraham pater ipse nesciebat, ubi sciebat esse Moysen, et Prophetas, id est libros eorum, quibus homines obediendo, tormenta inferna vitarent. Denique noverat divitem illum in deliciis, pauperem vero Lazarum in laboribus vixisse. Nam et hoc illi ait: Memento, fili, quia recepisti bona in vita tua: Lazarus autem mala ( Lc, 16, 25). Sciebat ergo haec, quae utique apud vivos, non apud mortuos, gesta fuerunt. Verum, non cum agerentur in vivis, sed cum eis mortuis potuit, Lazaro indicante, cognoscere, ne falsum sit quod ait propheta: Abraham nescivit nos ( Es, 63, 16). Proinde fatendum est nescire quidem mortuos, quid hic agatur, sed dum hic agitur: postea vero audire ab eis, qui hinc ad eos moriendo pergunt, non quidem omnia, sed quae sinuntur indicare, qui sinuntur etiam ista meminisse: et quae illos quibus haec indicant, oportet audire. Possunt et ab angelis, qui rebus, quae aguntur hic, praesto sunt, audire aliquid mortui, quod unumquemque illorum audire debere, judicat, cui cuncta subjecta sunt. Nisi enim essent angeli, qui possent interesse, et vivorum, et mortuorum locis, non dixisset dominus Jesus: Contigit autem mori inopem illum, et afferri ab angelis in sinum Abrahae ( Lc, 16, 22). Nunc ergo hic, nunc illic esse potuerunt, qui hinc illum, quem Deus voluit, abstulerunt. Possunt etiam spiritus mortuorum aliqua, quae hic aguntur, quae necessarium est eos nosse, et quos necessarium est ea nosse, non solum praesentia, vel praeterita, verum etiam futura, spiritu Dei revelante, cognoscere. Sicut non omnes homines, sed prophetae, dum hic viverent, cognoscebant, nec ipsi omnia, sed quae illis esse revelanda, Dei providentia judicabat. Mitti quoque ad vivos aliquos ex mortuis, sicut e contrario (voir: 2Co, 12, 2) Paulus ex vivis in paradisum raptus est, divina Scriptura testatur. Nam (voir: S2, 28, 15) Samuel propheta defunctus vivo regi Sauli etiam futura praedixit. Quamvis nonnulli, non ipsum fuisse, qui potuisset magicis artibus evocari, sed aliquem spiritum tam malis operibus congruentem, illius existiment similitudinem figurasse. Haec per excessum idcirco protulimus, ut noverint homines aeternam veritatem quaerere, qui volunt salvari, a quo creati sumus, in quo vivimus, per quem movemur et sumus ( Ac, 17, 28). Animas autem sanctas, eas esse credimus, et non humanis miseriis interesse, sicut dicit Isaias, qui erat filius Abrahae, ad Deum Tu, Domine, pater noster es: Abraham nescivit nos: et Israel non cognovit nos ( Es, 63, 16).