Liber Genesis

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Liber 1, Caput 1
  • De qua re non dubito intelligendum esse quod sequitur: Et dividetur Israel in duo. ( S1, 15, 28) In Israel scilicet inimicum Christo, et Israel adhaerentem Christo: in Israel ad ancillam, et in Israel ad liberam pertinentem: nam ista duo genera primum simul erant, velut Abraham adhuc adhaerente ancillae, donec sterilis per Dei gratiam fecundata clamaret: Ejice ancillam et filium ejus. ( Gn, 21, 10) Propter peccatum quidem Salomonis, regnante filio ejus Roboam, (voir: R3, 12) scimus Israel in duo fuisse divisum: atque ita perseverasse, habentibus singulis partibus reges suos, donec illa gens tota a Chaldeis esset ingenti vastatione subversa, atque translata. Sed hoc quid ad Saulem? si tale aliquid comminandum esset, ipsi David fuerat potius comminandum, cujus filius erat Salomon. Postremo nunc inter se gens Hebraea divisa non est, sed indifferenter in ejusdem erroris societate dispersa per terras. Divisio vero illa, quam Deus sub persona Saulis illius regni et populi figuram gerentis eidem regno populoque minatus est, aeterna atque immutabilis significata est, per hoc quod adjunctum est: Et non convertetur, neque poenitebit eum, quoniam non est sicut homo ut poeniteat eum. Ipse minatur, et non permanet. ( S1, 15, 28) Id est homo minatur, et non permanet, non autem Deus, quem non poenitet sicut hominem: ubi enim legitur quod poeniteat eum, mutatio rerum significatur immutabili praescientia manente divina. Ubi ergo non poenitere dicitur, non mutare intelligitur. Prorsus insolubilem videmus per haec verba prolatam divinitus fuisse sententiam de ista divisione populi Israel, et omnino perpetuam. Quicunque enim ad Christum transierunt, vel transeunt, vel transibunt inde, non erant inde secundum Dei praescientiam, non secundum generis humani unam eamdemque naturam. Rursus quicunque ex Israeliticis adhaerentes Christo perseverant in illo, nunquam erunt cum Israeliticis, qui ejus inimici usque in finem vitae hujus esse persistunt, sed in divisione, quae hic praenuntiata est perpetuo, permanebunt. Nihil enim prodest testamentum vetus de monte Sina in servitutem generans; ( Ga, 4, 24) nisi quia testimonium perbibet testamento novo, alioquin quandiu legitur Moyses (voir: 2Co, 3, 15 et 2CO, 3, 16) , velamen supra corda eorum positum est; cum autem quisque transierit ad Christum, auferetur velamen. Transeuntium quippe intentio ipsa mutatur de vetere ad novum, ut non quisque intendat accipere carnalem, sed spiritualem felicitatem.