v. 1 : Locutusque est Dominus ad Moysen, dicens: Vade, ascende de loco isto tu, et populus tuus quem eduxisti de terra Aegypti, in terram quam iuravi Abraham, Isaac et Iacob, dicens: Semini tuo dabo eam:
v. 2 : et mittam praecursorem tui angelum, ut eiiciam Chananaeum, et Amorrhaeum, et Hethaeum, et Pherezaeum, et Hevaeum, et Iebusaeum,
v. 3 : et intres in terram fluentem lacte et melle. Non enim ascendam tecum, quia populus durae cervicis es: ne forte disperdam te in via.
v. 4 : Audiensque populus sermonem hunc pessimum, luxit: et nullus ex more indutus est cultu suo.
v. 5 : Dixitque Dominus ad Moysen: Loquere filiis Israel: Populus durae cervicis es: semel ascendam in medio tui, et delebo te. Iam nunc depone ornatum tuum, ut sciam quid faciam tibi.
v. 6 : Deposuerunt ergo filii Israel ornatum suum a monte Horeb.
v. 7 : Moyses quoque tollens tabernaculum, tetendit extra castra procul, vocavitque nomen eius, Tabernaculum foederis. Et omnis populus, qui habebat aliquam quaestionem, egrediebatur ad tabernaculum foederis, extra castra.
v. 8 : Cumque egrederetur Moyses ad tabernaculum, surgebat universa plebs, et stabat unusquisque in ostio papilionis sui, aspiciebantque tergum Moysi, donec ingrederetur tentorium.
v. 9 : Ingresso autem illo tabernaculum foederis, descendebat columna nubis, et stabat ad ostium, loquebaturque cum Moyse,
v. 10 : cernentibus universis quod columna nubis staret ad ostium tabernaculi. Stabantque ipsi, et adorabant per fores tabernaculorum suorum.
v. 11 : Loquebatur autem Dominus ad Moysen facie ad faciem, sicut solet loqui homo ad amicum suum. Cumque ille reverteretur in castra, minister eius Iosue filius Nun, puer, non recedebat de tabernaculo.
v. 12 : Dixit autem Moyses ad Dominum: Praecipis ut educam populum istum: et non indicas mihi quem missurus es mecum, praesertim cum dixeris: Novi te ex nomine, et invenisti gratiam coram me.
v. 13 : Si ergo inveni gratiam in conspectu tuo, ostende mihi faciem tuam, ut sciam te, et inveniam gratiam ante oculos tuos: respice populum tuum gentem hanc.
v. 14 : Dixitque Dominus: Facies mea praecedet te, et requiem dabo tibi.
v. 15 : Et ait Moyses: Si non tu ipse praecedas, ne educas nos de loco isto.
v. 16 : In quo enim scire poterimus ego et populus tuus invenisse nos gratiam in conspectu tuo, nisi ambulaveris nobiscum, ut glorificemur ab omnibus populis qui habitant super terram?
v. 17 : Dixit autem Dominus ad Moysen: Et verbum istud, quod locutus es, faciam: invenisti enim gratiam coram me, et teipsum novi ex nomine.
v. 18 : Qui ait: Ostende mihi gloriam tuam.
v. 19 : Respondit: Ego ostendam omne bonum tibi, et vocabo in nomine Domini coram te: et miserebor cui voluero, et clemens ero in quem mihi placuerit.
v. 20 : Rursumque ait: Non poteris videre faciem meam: non enim videbit me homo et vivet.
v. 21 : Et iterum: Ecce, inquit, est locus apud me, et stabis supra petram.
v. 22 : Cumque transibit gloria mea, ponam te in foramine petrae, et protegam dextera mea, donec transeam:
v. 23 : tollamque manum meam, et videbis posteriora mea: faciem autem meam videre non poteris.