Evangelium secundum Lucam

Gregorius I (540-604)

• Liber 6, Caput 3
  • Petrus quoque apostolus non solum propheta, sed summus patriarcha, vidit inenarrabilem lucem fusam desuper, nubem obumbrantem, clamantem patrem: Hic est filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui. ( Mt, 17, 5, Mc, 1, 11, Lc, 3, 22 et 2Pi, 1, 17) Ibi dicitur: Ipse est enim. ( S1, 16, 12) Hic dicitur: Hic est filius meus dilectus. ( Lc, 9, 35 et 2P, 1, 17) Ibi quia in typis ostendebatur, quasi absentior cernitur, dum dicitur: Ipse est. ( S1, 16, 12) Hic autem, quia jam revelata claritas ejus erat, praesentior cernitur, quia dicit: Hic est filius meus dilectus, in quo mihi complacui. ( 2P, 1, 17) Hic ergo ungendus est, hic laudandus, et perpetuis favoribus demulcendus. Sed quis digne laudare sufficiat, cum non sufficiat gloriam videre, quam laudat? Quid est, quod Petrus cadit, cum vocem audit insonantem tanti verba praeconii? Sed parvulus erat, adhuc videbat, quod videre non sufficiebat. Videbat, et quia videndo cadebat, significat, quod ad id non poterat attingere, quod merebatur videre. Nemo potest dicere, Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto. ( 1Co, 12, 3) Quia ergo Petrus nondum illam plenitudinem spiritus acceperat, praedicare Jesum quasi parvulus non valebat. ergo surgere jubetur prius, et visionem nemini dicere, donec a mortuis resurrexisset. Post resurrectionem quippe accepturus erat Spiritum sanctum. Unde scriptum est: Nondum erat spiritus datus, quia Jesus nondum fuerat glorificatus. ( Jn, 7, 39) Nondum debebat ergo Petrus ante resurrectionem visionem dicere, quoniam quidem bene vidit, sed antequam spiritum haberet, non intellexit.