V. 39 :
Hoc autem dixit de Spiritu, quem accepturi erant credentes in eum: nondum
enim erat Spiritus datus, quia Iesus nondum erat glorificatus.
Poètes
Commentaires
Gregorius I (540-604)
Liber 1, Caput 3
Appellatione quidem roboris, virtus ostenditur Spiritus
sancti. Unde et eumdem Spiritum Dominus discipulis
repromittens, ait:
Vos autem sedete in civitate, donec induamini virtute ex
alto
(
Lc, 24, 49). Robur autem gratia sancti Spiritus recte dicitur,
quam ut electi recipiunt, contra omnia adversa hujus saeculi fortes
fiunt. Qui vero infirmi hoc loco, nisi apostolo intelligendi
sunt? Sed infirmi profecto, cum arcus fortium tenditur, non
cum virtute ex alto vestiuntur. Nam in hora Dominicae
comprehensionis scriptum de eis est, quia,
relicto Domino, omnes fugerunt
(
Mt, 26, 56). An non valde infirmus tunc Petrus erat, cum
interrogantis ancillulae vocem timuit, et Redemptorem negavit
(voir:
Mt, 63, 74)
? Jam quippe superatus erat arcus fortium, annihilata
saevitia Judaeorum, quia Redemptor morte victa surrexerat; et tamen
adhuc infirmi apostoli superatos fortes, clausis januis, metuebant
(voir:
Jn, 20, 19)
. Sed ubi eos robur induit libet intueri quam fortes
fecit. Repentino quippe sonitu super eos Spiritus sanctus
venit, et eorum infirmitatem in mirae charitatis virtutem permutavit
(voir:
Ac, 2, 22 et
Ac, 2, seq)
. Coeperunt enim Christum jam robore induti praedicare,
qui persecutorum minas non erubescebant delitescendo fugere; et qui
mulierum verba timuerant, auctoritatem principum libertate
frangebant. Vicit robur formidinem, terrores, minas, et
caedes superavit; et quos superveniendo induit, in coelesti militia
mirabilis audaciae insignibus illustravit, ut inter flagella, caedes et
opprobria non metuerent , sed exsultarent. Scriptum quippe de
eis hoc jam robore indutis est:
Ibant apostoli gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni
habiti sunt pro nomine Jesu contumeliam pati
(
Ac, 5, 41). Hinc jam praedicantes, dicunt:
Omne gaudium existimate, fratres, cum in tentationes varias
incideritis
(
Jc, 1, 2). Bene ergo dicitur:
Arcus fortium superatus est, et infirmi accincti sunt
robore
(
S1, 2, 4). Quia prius a mortuis resurrexit, et sic ad
coelum Redemptor abiit, et Spiritum sanctum discipulis misit.
Prius namque superandus erat arcus fortium, et post infirmi robore
accingendi. Unde et scriptum est:
Nondum erat spiritus datus, quia Jesus nondum fuerat
glorificatus
(
Jn, 7, 39).
Liber 6, Caput 3
Petrus quoque apostolus non solum propheta, sed summus patriarcha,
vidit inenarrabilem lucem fusam desuper, nubem obumbrantem, clamantem
patrem:
Hic est filius meus dilectus, in quo mihi bene
complacui.
(
Mt, 17, 5,
Mc, 1, 11,
Lc, 3, 22 et
2Pi, 1, 17) Ibi dicitur:
Ipse est enim.
(
S1, 16, 12) Hic dicitur:
Hic est filius meus dilectus.
(
Lc, 9, 35 et
2P, 1, 17) Ibi quia in typis ostendebatur, quasi absentior
cernitur, dum dicitur:
Ipse est.
(
S1, 16, 12) Hic autem, quia jam revelata claritas ejus erat,
praesentior cernitur, quia dicit:
Hic est filius meus dilectus, in quo mihi complacui.
(
2P, 1, 17) Hic ergo ungendus est, hic laudandus, et perpetuis
favoribus demulcendus. Sed quis digne laudare sufficiat, cum
non sufficiat gloriam videre, quam laudat? Quid est, quod
Petrus cadit, cum vocem audit insonantem tanti verba
praeconii? Sed parvulus erat, adhuc videbat, quod videre non
sufficiebat. Videbat, et quia videndo cadebat, significat,
quod ad id non poterat attingere, quod merebatur videre.
Nemo potest dicere, Dominus Jesus, nisi in Spiritu
sancto.
(
1Co, 12, 3) Quia ergo Petrus nondum illam plenitudinem spiritus
acceperat, praedicare Jesum quasi parvulus non valebat. ergo
surgere jubetur prius, et visionem nemini dicere, donec a mortuis
resurrexisset. Post resurrectionem quippe accepturus erat
Spiritum sanctum. Unde scriptum est:
Nondum erat spiritus datus, quia Jesus nondum fuerat
glorificatus.
(
Jn, 7, 39) Nondum debebat ergo Petrus ante resurrectionem
visionem dicere, quoniam quidem bene vidit, sed antequam spiritum
haberet, non intellexit.
Commentaires
Gregorius I (540-604)