Evangelium secundum Lucam

Gregorius I (540-604)

• Liber 1, Caput 2
  • In hoc viro uno quid rectius quam unusquisque novus saeculi contemptor designatur? Vir namque dicitur, quia proposito fortis est; unus vero, quia amore singularis; vir namque est, quia ex magna virtute cuncta praesentia despicit; sed unus, quia sola omnipotentis Dei specie frui concupiscit. Quisquis enim perfecte terrena despicit, vir est ex fortitudine, sed si conditorem suum ardenter videre non cupiat, non est unus ex intentione. Perfectio igitur viri in praeconio ponitur unitatis, ut qui saeculum potenter despicit mentem non dividat, solis supernis inhiet, ad ea tantum quae de visione conditoris sunt aeterna gaudia suspiret. Talis profecto erat qui Deo confitens ait: Quid mihi restat in coelo, et a te quid volui super terram? ( Ps, 72, 25) Hinc item dicit: Vultum tuum, Domine, requiram ( Ps, 26, 8). Qui enim in terra nihil voluit, profecto vir fuit; sed qui neque in coelo, neque in terra aliquid praeter ipsum voluit, qui, spretis omnibus, solum ejus vultum quaesivit, non solum vir, sed etiam unus exstitit. De hac unitate Dominus in Evangelio Marthae loquitur, dicens: Martha, Martha, sollicita es, et turbaris erga plurima; porro unum est necessarium ( Lc, 10, 41 et Lc, 10, 42). Hinc Lucas de perfecto credentium numero loquens, ait: Erat eis cor unum, et anima una ( Ac, 4, 32). Unum quippe eis cor erat, quia per intentionem rationis solum conditorem aspexerant; unam animam habebant, quia per affectionem amoris solum ejus faciem videre desiderabant. Hinc est quod diligens Propheta secum reputat, dicens: Sitivit anima mea ad Deum fontem vivum, quando veniam et apparebo ante faciem Dei? ( Ps, 41, 3) [mauvais référencement: Ps, 41, 2] Pro hac unitate obtinenda Veritas docens ait: Qui non renuntiaverit omnibus quae possidet non potest meus esse discipulus ( Lc, 14, 33).
• Liber 3, Caput 1
  • Et tunc quidem sermo Domini pretiosus fuisse perhibetur. Pretiosa quippe res parvo pretio emi non potest. Pretium autem, quo sermo Dei emitur, labor est sanctae operationis. Velut enim rem quam habere volumus pretio emimus, cum per sermonem praedicationis quem accipimus laborem operis exhibemus. Tunc autem erat sermo pretiosus, cum pro qualicunque labore operis non dabatur, cum omnis qui emptorem sermonis interficiebat obsequium Deo se praestare cogitabat. Eo igitur tempore sermonis emptor multo pretio eguit, quia sine magno labore verbum fidei servare non potuit, qui pro eo quod credidit ad tormenta pervenit. Tempus namque tunc erat quo is qui emebatur sermo, non typo figurata moralitatis, sed apertae locutionis praecepto hortabatur, dicens: Qui vult venire post me, tollat crucem suam quotidie, et sequatur me ( Mt, 16, 24). Hinc item dicit: Qui autem amat patrem aut matrem plus quam me, non est me dignus ( Mt, 10, 37) . Et: Qui non renuntiaverit omnibus quae possidet, non potest meus esse discipulus ( Lc, 14, 33) . Itaque cum ministerium Samuelis asseritur, pretiosus sermo Domini esse perhibetur, quia profecto inter initia fidei, illi qui praedicantibus aeternae vitae doctoribus crediderunt, pro accepto verbo fidei magni laboris opera expendisse credendi sunt. Et quia Judaicus populus jam lumen divinae cognitionis amiserat, sequitur: In diebus illis non erat visio manifesta ( S1, 3, 1).

Angelomus Luxovensis(-c.895)

• Liber 3, Caput 17
  • At ille statim relictis bobus, cucurrit post Eliam et ait: Osculer, oro te, patrem meum et matremmeam, et sic sequar te. ( R3, 19, 20) Quia mox ut electorum chorus audivit loquentem per Evangelium Dominum: Qui non renuntiaverit omnibus quae possidet, non potest meus esse discipulus, ( Lc, 14, 33) [mauvais référencement: Lc, 24] statim cessavit terrenis lucris inhiare, saecularibus desideriisdeservire. Totum se contulit ad servitium Christi, nec tamen aliis verbum vitae praedicaredesinit. Hoc enim osculari patrem et matrem cum quoscunque possit, sive de Judaeis, sive degentibus velle sermone corrigere.

Rabanus Maurus (780-856)

• Liber 3, Caput 19
  • At ille statim, relictis bobus, cucurrit post Eliam, et ait: Osculor, oro te, patrem meum et matrem meam, et sic sequar te ( R3, 19, 20); quia mox ut electorum chorus audivit loquentem per Evangelium Dominum: Qui non renuntiaverit omnibus quae possidet, non potest meus esse discipulus ( Lc, 14, 33) [mauvais référencement: Lc, 14], et statim cessavit terrenis lucris inhiare, saecularibus desideriis deservire, totum se contulit ad servitium Christi, nec tamen aliis verbum vitae praedicare desivit. Hoc est enim osculari patrem et matrem, cum quoscunque possit, sive de Judaeis, sive de gentibus, sermone velle corrigere.