Evangelium secundum Marcum

Gregorius I (540-604)

• Liber 4, Caput 5
  • De jure regio, quia late superius diximus (lib. IV, cap. 4, num. 4, seq.), hoc tantum de illo memoramus, quia ad historiam non praecipitur, sed ostenditur quid acturi sint reges reprobi, quid vitaturi sint boni. A regibus quidem defendendi sunt subditi, non bonis propriis spoliandi. Auxilium praestare subjectis debent, agros, vineas et oliveta auferre non debent. Quod si non vitanda, sed agenda scripta haec contendere quis voluerit, tyrannorum jus pro eo rege scribitur qui, abjecto Domino, postulatur. Crudelis ergo lex regni, ultio est Dominum abjicientis populi. Non enim injustum erat ut agros et vineas perderet, qui regnantem super se Dominum sponte perdebat. Cuncta ergo quae contra aequitatem in hoc jure regio continentur aequa esse cernimus, si in petendo rege quidquid populus deliquerat consideramus. Nam quod magnum in divinae aequitatis examine onus legis est, si filios et filias in regis opere inviti ponerent quos a Dei libertate sponte tulissent? Et quid inconveniens esse cernitur, si quod ad ultimum ponitur, ipsi fierent servi hominum qui abjiciebant super se regnantem Deum? Dum ergo regni lex scribitur, perpetuae memoriae poena traditur qua audaces puniantur; quae quia per Domini justitiam lata fuerat, coram Domino reponi perhibetur. Sed fortasse jus illud aliud fuit quam lex ista quae scribitur. Quod si verum est, hanc Samuel coram rege ad populum loquitur, ut rex sciat a populo quid exquirat, sciat populus quid exhibere suis regibus debeat. Quae lex in libro scribitur ut pro futurorum memoria reservetur. Coram Domino ponitur, ut venerabilis habeatur. Nos autem reges Ecclesiarum esse sanctos praedicatores diximus, quibus aperte omnia convenire ostendimus quae jure regio continentur. Hanc ergo legem Samuel ad populum loquitur, quando electus doctor fideles sanctae Ecclesiae instruit, qua humilitate suis praepositis debeant subjugari. In libro etiam scribitur quando in eorum mente haec firmiter inserit. Nam qui sic loquitur, ut audita auditores ejus obliviscantur, ad populum legem dicit, sed hanc in libro non scribit. Verba ergo, quae doctor loquitur, in libro scribere, est auditorum suorum mentibus attente commendare. Quasi scribere volebat Dominus, quae dixerat, quando dicebat: Mementote sermonis mei, quem ego dixi vobis. Non est servus major Domino suo. ( Jn, 15, 20) Hinc Paulus locutam regni legem in libro describens, ait: Mementote praepositorum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei, quorum intuentes exitum conversationis, imitamini fidem. ( He, 13, 7) Si vero et hic aliam legem quis esse praesignatam accipere voluerit, illam aspiciat, quam beatus Paulus ostendit, dicens: Qui evangelium annuntiat, de evangelio vivat: et qui altario servit, de altario vivat. ( 1Co, 9, 14) Hanc quippe legem regni Dominus loquebatur ad populum, quando dicebat: Qui recipit prophetam in nomine prophetae, mercedem prophetae accipiet; et qui recipit justum in nomine justi, mercedem justi accipiet. ( Mt, 10, 41) Et ut arctius hanc in libro describeret, a minori verbum roborans, ait: Qui dederit uni ex minimis meis calicem aquae frigidae tantum in nomine discipuli, non perdet mercedem suam ( Mc, 9, 40) Sequitur: Dimisit Samuel omnem populum, singulos in domum suam. Sed Saul abiit in domum suam in Gabaa, et abiit cum eo pars exercitus, quorum tetigit Deus corda. Filii vero Belial dixerunt: Nunquid salvare nos poterit iste? Et despexerunt eum. ( S1, 10, 25, S1, 10, 26 et S1, 10, 27)

Auctor incertus

• Liber 3, Caput 19
  • Aedificavit atrium interius tribus ordinibus lapidum politorum, et uno ordine lignorum cedri ( R3, 6, 36). De interiori atrio breviter loquitur, de exteriori prorsus tacerevidetur. Verum in Verbis dierum utriusque fit mentio, ubi ita scriptum est: Fecit etiam atrium sacerdotum, et basilicam grandem, et ostia in basilica, quae texit aere ( Ch2, 4, 9). Atrium ergo interius, quod vocatur sacerdotum, eo quod sacerdotes et levitaein eo ministrarent, ex omni parte erat templo circumdatum ab Oriente; undetempli ingressus multo longius a templo quam a caeteris tribus plagis posituserat: quia nimirum in ea, id est, in facie templi fiebant ministeria sanctorum;ibi altare aeneum ad hostias Domino offerendas, ibi decem luteres ad lavandaseasdem hostias, ibi mare aeneum erat positum ad lavandas manus pedesquesacerdotum, cum ad ministrandum intrarent. Habebat autem hoc atrium tres cubitos altitudinem, ut Josephus narrat (voir: Antiq, Jud, 8, 3) , quatenus ab ingressu templicaeteros prohiberet, et solum sacerdotibus hoc licere significaret; eratquejanua ad orientalem plagam, ad quam usque populus hostias suas sacrificiainferebat; inde suscipienda a sacerdotibus, atque ad altare perferenda. De exteriori vero atrio, quod Verba dierum basilicam grandem vocant, ita scripsit Josephus. « Extrinsecus autem hujus templi aliam aedificavit aulam quadrangulo schematefactam, erigens maximas porticus atque latas portas et excelsas et amplas, perquatuor mundi partes, in ea constituens; quarum singulae ad unumquemque ventum,quatuor angulis attendebant, ubi aereas januas collocavit. » Et paulo post: « Hoc sacrarium omnes populi, quibus purgatio et observatiolegitimorum inerant, introibant. » Has vero porticus Cassiodorus senator in pictura templi quam in parieteposuit, ut ipse in psalmorum expositione commemorat, triplici ordine distinxit:primum videlicet ordinem ponens extra atrium sacerdotum ex omni parte quadrum,secundum eodem modo extra intimas porticus, undique vero in gyrum extremum,similiter ex omni latere priorum porticum in circuitu; sicque templum triformiaedificiorum praesidio ab omni erat parte munitum, facto pavimento sub diointer aedificia singula de marmore; et parietibus domorum interioribus, hocest, eis qui ad templum respiciebant, factis in columnis: exterioribus verosolidis; sicque fiebat ut omnis structura templi per gradum esset varietaterationabiliter distincta. Namque in sancta sanctorum ingrediebatur pontifex, in ipsum templumsacerdotes purificati, in atrium sacerdotum sacerdotes purificati et nonpurificati, una cum levitis et cantoribus; in intimum atrium basilicae majorisviri Judaei stantes purificati, et orantes sub dio si serenum esset, sitempestas in porticus proximas sese recipientes, in exterius autem mulieresJudaeae purificatae, in extremum atrium gentiles et Judaei, qui nuper venerantex gentibus usque ad sextum purificationis diem. Haec in pictura Cassiodori distincta reperientes, breviter annotarecuravimus, rati eum ab antiquis Judaeis haec didicisse, neque virum eruditumvoluisse in exemplum legendi, proponere, quae non ipse prius veracitercognovisset. Haec sunt loca quorum meminit supremus graduum psalmus, qui ita incipit: Ecce nunc benedicite Dominum, omnes servi Domini, qui statis in domo Domini, in atriis Domini Dei nostri ( Ps, 133, 1). In his porticibus Jeremias et prophetae alii, in his Dominus et apostoliverbum populo praedicabant; in harum aliqua Dominus sedebat docens, quando atentantibus Pharisaeis mulier illi adultera judicanda oblata est; in hisinvenit vendentes et ementes oves et boves et columbas, hosque cum suismercimoniis eliminavit e templo (voir: Mc, 11 et Lc, 19) ; in his Petrus etJoannes claudum invenientes sanaverunt, ac secum ingredientes interius adorandum duxerunt; in his orabat omnis multitudo populi, quamdiu incensumponenti Zachariae angelus ad altare thymiamatis apparuit, eumque depraecursoris Domini nativitate perdocuit: nam haec atria cum porticibus suisaspectum templi de longe aspectantibus abscondere potuerunt, quia locus in quotemplum erat situm multo sublimior erat quam ubi fundatae porticus fuerant:nam, sicut Josephus scribit, extremae atriorum fabricae, cum in quadringentiscubitis essent erectae, tantum usque ad verticem montis, in quo templumaedificatum est, pervenerunt. Haec quidem de structura templi studioso lectori credidimus intimanda. Verum in eis quaecumque Scriptura referre sacra commodum duxit, figurasmysteriorum quaeramus, caeteris pro historiae cognitione simpliciterutamur. Aedificium ergo templi intra atrium sacerdotum, perfectorum in sanctaEcclesia et sublimium vitam exprimit virorum, eorum videlicet qui etexcellentia virtutum Domino appropinquare, et aliis verbo atque opere ducatumsolent impendere salutis. Sacerdos namque ab eo Latine nomen accipit, quod sacrum praebere ducatumminoribus debeat. Quo nomine in Scripturis mystice non soli altaris ministri, episcopividelicet et presbyteri, sed omnes utique censentur, qui altitudine rectaeconversationis ac doctrinae salutaris eminent, nec sibimetipsis tantummodo, sedpluribus prosunt, dum corpora sua hostiam viventem, sanctam, Deo placentemexhibent; neque enim episcopis solis et presbyteris, verum omni Ecclesiae Deiloquebatur apostolus Petrus, cum ait, Vos autem genus electum, regale sacerdotium, gens sancta, populus acquisitionis ( 1P, 2, 9). Cujus honore dignitatis etiam antiquus Dei populus erat insignitus, dicenteipso ad Moysen: Haec dices domui Jacob. et annuntiabis filiis Israel ( Ex, 19, 3); et paulo post: Et vos eritis mihi regnum sacerdotale, et gens sancta ( Ex, 19, 6). Basilica vero grandis, quae erat extra atrium sacerdotum, in qua omnis populimultitudo adorare sive ad verbum audiendum confluere solebat, carnalium insancta Ecclesia vitam moresque figuraliter insinuat, quibus dicit Apostolus: Et ego, fratres, non potui vobis loqui quasi spiritalibus, sed quasi carnalibus: tamquam parvulis in Christo lac vobis potum dedi, non escam ( 1Co, 3, 1 et 1Co, 3, 2). Qui bene per basilicam grandem designantur, quia absque ulla dubietate multomajor est in sancta Ecclesia talium quam perfectorum numerus; sed quantumnumero praestant, tantum succumbunt merito. Unde apte basilica haec grandis, etsi plurimos capit, non eos tamen ininteriora templi deaurati, non ad altaris officium, non ad ipsum saltem atriumsacerdotum intromittit, quia carnales quique atque infirmi in Ecclesia, etsi obmeritum castae fidei ac pietatis Deo devoti ad electorum sortem pertinent,longe tamen abest ut illis aequentur, qui cum fiducia dicere possunt: Non enim audeo aliquid loqui eorum quae per me non effecit Christus in obedientiam gentium, verbo et factis ( Rm, 15, 18). Et iterum, Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi; de caetero reposita est mihi corona ( 2Ti, 4, 7 et 2Ti, 4, 8). Accedebat quidem vulgus usque ad atrium sacerdotum, hostias suas usque adhujus januam deferebat, susceptas a sacerdote atque in altari oblatas oculisprosequebatur; in ipsum etiam templum, cum aperiebatur, intuitum suum a longedirigebat, nec tamen in atrium sacerdotum intrandi facultatem habebat, verum deinferioribus clamabat ad Dominum; quia nec carnalium in Ecclesia simplicitas aDomino despicitur, quando fideliter ea quae valent vota pietatis offerunt;dirigunt enim visum a longe in templum Dei, cum vitam sublimium discere etadmirari sedulo gaudent, et quos virtutum imitatione sequi nequeunt, piaevenerationis amplectuntur affectu. Vident hostias sacerdotum in altari igne sacrosancto consumi, quia magnamagnatum opera cognoscunt a Domino per Spiritum sanctum dignanter accipi. Afferunt et suas hostias ad atrium sacerdotum offerendas Domino per illos,dum bona quae praevalent operantes, majorum et doctiorum firmanturexhortatione, et intercessione commendantur. Offerunt etiam tunc hostias suas sacerdotibus per eos Domino commendandas,cum sanctis quibusque egentibus necessaria mundi hujus, quibus ipsi abundant,summae mercedis intuitu tribuunt, Domino admonente ac dicente: Facite vobis amicos de mammona iniquitatis, ut cum defeceritis, recipiant vos in aeterna tabernacula ( Lc, 16, 9); et, Quicumque , inquit, potum dederit uni ex minimis istis calicem aquae frigidae in nomine discipuli, amen dico vobis non perdet mercedem suam ( Mc, 9, 40) [mauvais référencement: Mc, 19] . Ac sic utrorumque hostias unus idemque in altare Dei assumit, cum Dominuseleemosynas divitum, quibus ministraverunt sanctis, una cum magnis eorumdemsanctorum virtutibus, suo intuitu ac retributione dignas judicat. Multitudo ergo credentium, quae relictis possessionibus uno corde et animaDomino serviebat, ipsa est templum Dei, et locus intra atrium sacerdotumspecialiter illi consecratus. Porro basilica grandis, et orantes in ea circa atrium sacerdotum in gyro,figuram gestant eorum qui idem templum ingrediebantur ex gentibus in Syria etAntiochia, caeterisque provinciis et civitatibus; quibus apostoli et senioresqui erant in Hierosolymis nihil amplius imponebant oneris quam ut abstinerentse ab idolis, immolato et suffocato, sanguine et fornicatione. Quorum tamen oblationibus volebant pauperes sanctorum qui erant inHierosolymis sustentari; quatenus eis carnalia sua ministrantes, spiritaliumeorum possent fieri participes. Barnabas vero et Paulus cum sociis suis, qui oblationes horum accipientesHierosolymam deferebant, ipsi sunt sacerdotes, qui hostiam suscipientes adaltare Domini consecrantes perducebant; quae dona devotionis eorum sanctis quipro illis orare deberent, attulerunt. Atrium ergo quod positum inter locum vulgi et sacerdotum medium erat,divisionem significat illam quae carnales in sancta Ecclesia, nuperqueincipientes viam justitiae, ab arce perfectorum, non quidem sorte electionis,sed meritorum quantitate secernit. Namque carnales sufficere sibi credunt, si fidem, spem et charitatem, operumquoque munditiam habeant. Perfecti autem et haec habent, et insuper verbo praedicando laborant,pauperibus omnia sua tribuunt, vigitiis, jejuniis, hymnis et canticisspiritalibus, sacris quoque lectionibus operam dant, persecutiones, periculapropter justitiam tolerant; et caetera quae fecisse cum sociis Paulusgloriatur, prompta devotione mentis exsequuntur. Unde bene atrium sacerdotum, tribus ordinibus lapidum politorum, et unoordine lignorum cedri, aedificatum esse memoratum. Tres quippe ordines sunt lapidum politorum, fides, spes et charitas. Et recte politorum, quia certe necesse est discendi solertia, ut quisque quomodo credere, quid sperare, quid diligere debeat, dignoscat. Unus autem ordo lignorum cedri ipsa est bona operatio sine corruptionesimulationis exhibita, sine cujus superadjectione fides, spes et charitas veraesse non valet. Dictum namque est saepius quia ligna cedri propter odoris gratiam etimputribilem suae naturae potentiam, perseverantiam famamque piae designantactionis. Ad hoc usque atrium universi conscendunt electi, qui fide, spe, dilectione etopere Deo placere appetunt; hoc alta meritorum gratia transcendunt perfecti,cum in tanto virtutum culmine proficiunt, ut dicere suis auditoribus possint, Imitatores nostri estote, sicut et nos Christi (voir: 1Co, 4, 16 et 1Co, 11, 1) ;glorianturque et dicunt: Nescitis quoniam angelos judicabimus, quanto magis saecularia? ( 1Co, 6, 3) [mauvais référencement: 2Co, 6]