Liber Psalmorum

Gregorius I (540-604)

• Liber 3, Caput 4
  • Qui enim Bethsamitae rectius possunt intelligi quam hi qui perfecti jam viri sunt in sublimitate contemplationis? Nam velut de domo solis sunt, qui, contemptis terrenis omnibus, veri luminis splendoribus illustrantur. De domo quidem solis sunt, qui, jam omni mundo sepulti, ad videndam Conditoris sui claritatem flamma mirae dilectionis inardescunt. Qui ad civitatem suam duobus modis ascendunt: qui ad supernae patriae claritatem, et nunc per contemplationem, et in fine per veritatem gloriae perducuntur, nunc ad domum solis contemplando evolant; sed quod nunc mentis puritate aspiciunt, tunc per praesentem laetitiam aeternae retributionis veritatem apprehendunt. Bethsames ergo arca Dei perducitur, cum mens electa, aut per contemplationis altitudinem, aut per assumptionem retributionis, ad aeterna gaudia sublimatur. Qui ergo aeternum illum, et ineffabilem arcae situm scire non possumus, ea, quae de isto, quem novimus, dicuntur, audiamus. Quid est ergo, quod Bethsamitae metunt triticum in valle, nisi quia contemplativae vitae dediti, delicias internae refectionis colligunt in virtute humilitatis? Vallis quippe in sacro eloquio aestimationem designat humilium, Psalmista testante, qui de Domino loquens, ait: Qui emittis fontes in convallibus ( Ps, 103, 10) . Nam infusionem supernae gratiae mentibus infundit dispositis per humilitatem. Bethsamitae ergo in valle triticum metunt: quia contemplationi vacantes, dum pro humilitatis merito clarius superna conspiciunt, ad suaviorem refectionem mentium ligant manipulos gaudiorum. Nam triticeus panis, sicut aspectu candidior, ita et sapore delectabilior est.