Liber Psalmorum

Gregorius I (540-604)

• Liber 1, Caput 3
  • In descriptione Redemptoris omnia incomparabilia designantur. Inde enim verus Redemptor ostenditur, quod in omni quod ad ejus gloriam dicitur ei nemo comparatur. Ille enim omnes redemit qui omnibus excellit. Quod recte contra Judaeam dicitur, quae eo audacius Redemptorem despicit, quo multos se habuisse viros recolit, qui magna claruerunt laude sanctitatis. Hinc est enim quod illuminato caeco exprobrantes dicunt: Tu sis discipulus illius, nos autem Moysi discipuli sumus. Scimus, quia Moysi locutus est Deus, hunc nescimus unde sit ( Jn, 9, 28 et Jn, 9, 29). Hinc item gloriantur, et dicunt: Semen Abrahae sumus, et nemini servivimus unquam ( Jn, 8, 33). Sed homo fuit Moyses, homo Abraham, homo Christus. Verumtamen illi assumpti ad locutionem Dei, iste assumptus in divinitatem. Illi assumpti ad ministerium, iste ut unigenitus assumptus ad regnum. Unde et loquitur, dicens. Omnia quae habet Pater mea sunt ( Jn, 16, 15). Non est sanctus ut est Dominus ( S1, 2, 2). Hoc etiam sacra Scriptura testatur, dicens: Cui se infudit omnis plenitudo divinitatis corporaliter ( Col, 2, 9). Hinc Joannes ait: De plenitudine ejus omnes accepimus ( Jn, 1, 16). Non est sanctus ut est Dominus ( S1, 2, 2). Quia in eo quod Dominus asseritur, sanctitatis ejus excellentia commendatur. Sed Judaei Christum, quem exspectant, purum hominem asserunt, et tamen suum Dominum futurum et singulariter sanctum credunt. Sed Psalmista illos reprobans, nos ad fidei gaudium cohortatur, dicens: Jubilate Deo omnis terra, servite Domino in laetitia. Intrate in conspectu ejus in exsultatione, scitote quoniam Dominus ipse est Deus. ( Ps, 99, 2 et Ps, 99, 3) [mauvais référencement: Ps, 99, 1] Illi Dominum vocant, qui Deus non sit. Nobis ergo jubilandum, nobis in laetitia serviendum, qui talem habemus Dominum, qui etiam Deus veraciter credatur, qui majestatem divinitatis, quam in se asseruit, incomparabilibus miraculis comprobavit. Qui ergo invisibilem ejus divinitatem abnegant, patentibus operibus credant. Sed quam mira sanctitas illa est, quae peccatores sanctificat? Unde et de peccatrice muliere dicit: Remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multum ( Lc, 7, 47). Hanc excellentiam sanctitatis, illa in fluxu sanguinis posita cognoscens, ait: Si tetigero vel fimbriam vestimenti ejus, salva ero ( Mt, 9, 21). Sed quis fidem ejus assereret, si effectus fidei non pateret? Nam ut vestimentum ejus tetigit, sanguis stetit. Non est ergo sanctus ut est Dominus, quia quisquis potuit sanctus existere, ejus accepit munere ut sanctus esse potuisset. Hoc namque sancta Ecclesia subsequenti verbo insinuans, ad eumdem Redemptorem ex nimia charitate convertitur, dicens: Neque enim est alius extra te. ( S1, 2, 2)
• Liber 3, Caput 3
  • Quorum profecto clamor in coelum ascendit quia omnipotens Deus conversorum gemitus clementer accipit. Et quia in tempore conversionis Gentium magnus erat ad fidem concursus, non ab aliqua una, sed a pluribus civitatibus clamor ascendisse per hibetur. Unde et in persona universalis Ecclesiae propheta deprecatur, dicens: Intende orationi meae, a finibus terrae ad te clamavi ( Ps, 60, 2 et Ps, 60, 3). Et in coelum ascendisse clamorem a finibus terrae clamantis ostendens, ait: Exaudivit de templo sancto suo vocem meam, et clamor meus in conspectu ejus introivit in aures ejus ( Ps, 17, 7). Cum ergo unaquaeque civitas in coelum clamasse dicitur, universalis poenitentia conversionis commendatur. Quod si percussio ad conversionem, clamor autem refertur ad divinae laudis devotionem; hoc profecto in mysteriis Scripturarum legimus, quod videmus. In Dei namque omnipotentis laudibus unaquaeque civitas clamat: quia Redemptoris praeconia orbis universus nequaquam tacet; quam non absconse praedicat, sed ineffabilis laetitiae jubilatione collaudat. Quid enim aliud, quam universas civitates ad clamorem cohortabatur, qui dicebat: Omnes Gentes, plaudite manibus, jubilate Deo in voce exsultationis, quoniam Deus summus et terribilis, et rex magnus super omnes deos ( Ps, 46, 2 et Ps, 46, 3). Hinc iterum admonens, ait: Jubilate Deo omnis terra, servite Domino in laetitia ( Ps, 99, 2). Hinc rursum, tam plagam mordentium murium, quam clamorem civitatum exprimit, dicens: Commoveatur a facie ejus universa terra, dicite in Gentibus, quia Dominus regnavit ( Ps, 95, 9 et Ps, 95, 10). Praemiserat enim: Cantate Domino canticum novum, cantate Domino omnis terra ( Ps, 95, 1). Commotio quippe terrae pertinet ad dolorem poenitentiae: cantare Domino, sive annuntiare in Gentibus quia Dominus regnavit, ad studium praedicationis, et ad devotionem divinae laudis. Uniuscujusque civitatis clamor in coelum ascendit: quia in universo orbe tam praedicationis veritas, quam devotionum laudes a fidelibus sanctae Ecclesiae declamantur, quae ad superni auditus celsitudinem per susceptionem divinae dignationis assumuntur.