Liber Secundus Samuelis

Angelomus Luxovensis(-c.895)

• Liber 2, Caput 7
  • Qui si inique aliquid gesserit, ( S2, 7, 14) etc. Non hoc de Domino Jesu Christo accipiendum est, qui peccatumnon fecit, necinventus est dolus in ore ejus, (voir: Es, 53) sed de electis ejus, qui membra sunt ipsius, ex quibus sine peccato nullus essepotuit. Et fidelis erit domus tua. ( S2, 7, 16)Domum Salomonis plenam fuisse mulieribus alienis, nullus qui sacras litterasnovit, ignorat. Domus igitur fidelis, sancta Ecclesia accipitur, quae coram Domino usque inaeternum permanet. Hanc enim domum et nos aedificabimus bene vivendo, et Deus, ut bene vivamus,opitulando: quia nisi Dominus aedificaverit domum, in vanum laboraverunt quim aedificant eam. ( Ps, 126, 1) [mauvais référencement: Ps, 126] Cujus domus cum venerit ultima dedicatio, tunc fiet illud quod Deus hic perNathan locutus est dicens: « Et ponam locum populo meo Israel, et plantabo illumetinhabitabit seorsum, et non erit sollicitus ultra, et non apponet filius iniquitatishumiliare eum sicut ab initio, a diebus quibus constitui judices super populum meumIsrael. » Hoc tam magnum bonum, quisquis in hoc saeculo et in hac terra sperat,insipienter sapit, aut quispiam putabit in pace Salomonis id esse completum, autalicujus alterius regno. Nam temporibus judicum humiliavit eum filius iniquitatis, hoc est hostisalienigena, per intervalla temporum, et inveniuntur illic pacis tempora prolixiora,quam Salomon habuit, qui quadraginta annos regnavit. Nam sub eo judice, qui est appellatus Ahod, octoginta anni pacis fuerunt. Absit ergo ut Salomoni haec tempora, in hac promissione, promissa essecredantur. Locus ergo qui promittitur,tam pacatae ac securae habitationis, aeternus est,aeternisque debetur, in matre Hierusalem libera: ubi erit veraciter populus Israel, etubi habitabit in aeternum cum Deo et in Deo suo, et Deus cum populo atque in populosuo, ita ut Deus sit implens populum suum, et populus plenus Deo suo, et Deus eritomnia in omnibus. Ipse in pace tribuit praemium, qui est virtus in bello.

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Liber 2, Caput 3
  • (voir: S2, 7) Post haec, cum regi David multa prospera provenissent, cogitavit facere Deo domum, templum illud scilicet excellentissime diffamatum, quod a rege Salomone filio ejus postea fabricatum est. Hoc eo cogitante factum est verbum Domini ad Nathan prophetam, quod perferret ad regem. Ubi cum dixisset Dominus, quod non ab ipso David sibi aedificaretur domus, neque per tantum tempus se mandasse cuiquam in populo suo, ut sibi fieret domus cedrina: [mauvais référencement: S2, 7, 5 , S2, 7, 6 et S2, 7, 7] Et nunc , inquit, hoc dices servo meo David. Haec dicit Dominus: ( S2, 7, 8) Cum impleti fuerint dies tui, et dormieris cum patribus tuis, suscitabo semen tuum post te, quod egredietur de utero tuo, et firmabo regnum ejus. Ipse aedificabit domum nomini meo, et stabiliam thronum regni ejus usque in sempiternum. Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium ( S2, 7, 12, S2, 7, 13 et S2, 7, 14) [mauvais référencement: S2, 7, 12] . Hanc tam grandem promissionem qui putat in Salomone fuisse completam, multum errat. Attendit enim quod dictum est: hic aedificabit mihi domum ( S2, 7, 13), quoniam Salomon templum illud nobile struxit, et non attendit: Fidelis erit domus ejus, et regnum ejus usque in aeternum coram me ( S2, 7, 16).