Liber Tertius Regum

Angelomus Luxovensis(-c.895)

• Liber 3, Caput 17
  • Timuit Elias et surgens abiit quocunque eum ferebat voluntas. Venitque in Bersabee Judae, et dimisit ibi puerum suum, et perrexit in desertum viam unius diei. Cumque venisset et sederet subter unam juniperum, petivit animae suae ut moreretur, et ait: Sufficit mihi, Domine, tolle animam meam, neque enim melior sum quam patres mei. Projecitque se, et obdormivit sub umbra juniperi, ( R3, 19, 3, R3, 19, 4 et R3, 19, 5) et reliqua. Sancti viri qui, sublevante Spiritu, ad summa rapiuntur, quandiu in hac vita sunt,ne aliqua elatione superbiant, quibusdam tentationibus reprimuntur, ut nequaquamtantum proficere valeant, quantum volunt. Sed ne extollantur superbia, etiamsi sit in eis ipsarum quaedam mensuravirtutum.Hinc est enim quod Elias dum tot virtutibus in alta profecisset, quadam mensurasuspensus est, dum Jezabel postmodum, quamvis reginam, tamen mulierculam fugit. Perpendo quippe hunc mirae virum virtutis ignem de coelo trahere, et secundoquinquagenarios viros, cum suis omnibus petitione subita concremare, verbo coelos apluviis claudere, verbo coelos pluviis aperire, suscitantem mortuos, ventura quaequepraevidentem, et ecce rursus animo occurrit, quo pavore ante unam mulierculamfugit. Considero virum timore perculsum de manu Dei mortem petere nec accipere, de manumulieris mortem fugiendo vitare. Quaerebat enim mortem fugere, dicens: Sufficit mihi, tolle animam meam, neque enim melior sum quam patres mei, et obdormivitsub umbra juniperi. ( R3, 19, 4 et R3, 19, 5) Unde ergo sic potens, ut tot illas virtutes faciat? Unde sic infirmus, ut itafeminam pertimescat? nisi quia dispensationes superni nutus, mensura occultilibraminis appenduntur, ut ipsi sancti homines et multum valeant per potentiam Dei, etrursum quadam mensura moderati sint per infirmitatem suam. In illis virtutibus Elias quod de Deo acceperat, in istis infirmitatibus, quid dese poterat, agnoscebat. Illa potentia virtus fuit, ista infirmitas custos virtutis. In illis virtutibus ostendebat quod acceperat, in istis infirmitatibus hoc quodacceperat, custodiebat. In miraculis monstrabatur Elias, in infirmitatibus servabatur.

Rabanus Maurus (780-856)

• Liber 3, Caput 19
  • Timuit Elias, et surgens abiit, quocunque eum ferebat voluntas. Venit in Bersabee Juda et dimisit ibi puerum suum, et perrexit in desertum, viam unius diei. Cumque venisset et sederet subter unam juniperum, petivit animae suae ut moreretur, et ait: Sufficit mihi, Domine, tolle animam meam, neque enim melior sum quam patres mei. Projecitque se et obdormivit sub umbra juniperi ( R3, 19, 3, R3, 19, 4 et R3, 19, 5), etc. (voir: Greg, sl) Sancti viri, qui sublevante Spiritu ad summa rapiuntur, quandiu in hac vita sunt, ne aliqua elatione superbiant, quibusdam tentationibus reprimuntur, ut nequaquam tantum proficere valeant, quantum volunt. Et ne extollantur superbia, etiam fit in eis ipsarum quaedam mensura virtutum. Hinc est enim quod Elias dum tot virtutibus in alta profecisset, quadam mensura suspensus est, dum Jezabel postmodum, quamvis reginam, tamen mulierculam fugit. Perpendo quippe hunc virum mirae virtutis ignem de coelo trahere (voir: R3, 18) , et secundo quinquagenarios viros cum suis omnibus petitione subita concremare (voir: R4, 1) , verbo coelos ad pluvias aperire (voir: R3, 17 et R3, 18) , suscitantem mortuos, ventura quaeque praevidentem, et ecce rursus occurrit animo quo pavore ante unam mulierculam fugit. Considero virum timore perculsum, de manu Dei mortem petere, ne tamen acciperet de manu mulieris mortem fugiendo vitare. Quaerebat enim mortem, dum fugeret, dicens: Sufficit mihi, tolle animam meam, neque enim melior sum quam patres mei ( R3, 19, 4). Unde ergo sic potens, ut tot illas virtutes faciat? Unde sic infirmus, ita ut feminam pertimescat, nisi quia dispensationes superni nutus mensura occulti libraminis appenduntur, ut ipsi sancti homines et multum valeant per potentiam Dei, et rursum quadam mensura moderati sint per infirmitatem suam? In illis virtutibus Elias, quid de Deo acceperat, in istis infirmitatibus, quid de se poterat, agnoscebat. Illa potentia virtus fuit, ista infirmitas custos virtutis. In illis virtutibus ostendebat quid acceperat, in istis infirmitatibus hoc quod acceperat custodiebat. In miraculis monstrabatur Elias, in infirmitatibus servabatur.

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Liber 4, Caput 2
  • (Cap. XIX.) Nuntiata sunt, inquit, Jezabel cuncta, quae gesserat Helias, et quemadmodum Prophetas occidisset Bahal. Quae statim nuntium misit ad eum dicens: haec mihi faciant Dii, et haec addant, nisi hac hora cras ponam animam tuam sicut animam unius ex illis. Quod audiens Helias timuit valde, et abiit quocumque eum ferebat voluntas, venitque in Bersabee Judae, et illic reliquit puerum suum. Ipse autem perrexit in desertum locum, viam unius diei. Cumque venisset illuc, et sedisset subter unam juniperum, ait: sufficit mihi Domine, tolle animam meam ( R3, 19, 1, R3, 19, 2, R3, 19, 3 et R3, 19, 4).
• Liber 4, Caput 2
  • Sancti viri, qui sublevante spiritu ad summa rapiuntur, quamdiu in hac vita sunt, ne aliqua elatione superbiant, quibusdam tentationibus reprimuntur; ut nequaquam tantum proficere valeant, quantum volunt; sed ne extollantur superbia, fit in eis ipsarum quaedam mensura virtutum. Hinc est enim quod Helias, dum tot virtutibus in alta profecisset, quadam mensura suspensus est, dum Jezabel postmodum, quamvis Reginam, tamen mulierculam fugiit. Perpendo quippe hunc mirae virtutis virum, ignem de coelo trahere, et secundo quinquagenarios viros cum suis omnibus petitione subita concremare: verbo coelos a pluviis claudere: verbo coelos ad pluvias aperire, suscitantem mortuos, ventura quaeque praevidentem: et ecce rursus animo occurrit, quo pavore ante unam mulierculam fugit. Considero virum timore perculsum de manu Domini mortem petere, nec accipere: de manu mulieris mortem fugiendo vitare. Quaerebat enim mortem, dum fugeret, dicens: Sufficit mihi, tolle animam meam, neque enim melior sum quam patres mei ( R3, 19, 4). Unde ergo sic potens, ut tot illas virtutes faciat? Unde sic infirmus, ut ita feminam pertimescat? nisi quia dispensatione superni nutus mensura occulti libraminis appenduntur, ut ipsi sancti Dei homines, et multum valeant per potentiam Dei, et rursum quadam mensura moderati sunt per infirmitatem suam? In illis virtutibus Helias quid de Domino acceperat, in istis infirmitatibus quid de se esse poterat, agnoscebat. Illa potentiae virtus fuit: ista infirmitas custos virtutis.