Liber Quartus Regum

Angelomus Luxovensis(-c.895)

• Liber 4, Caput 18
  • Qui convertit faciem suam ad parietem et oravit Dominum dicens. ( R4, 20, 2) Convertitque Ezechias faciem suam ad parietem, quia ad templum ire nonpoterat. Ad parietem autem templi juxta quod Salomon palatium exstruxerat: vel absolute adparietem, ne lacrymas suas assidentibus ostentare videretur. Aut certe juxta Jeremiam ad cor suum, qui idcirco parietem cor appellat, ut totamente Dominum deprecaretur.

Rabanus Maurus (780-856)

• Liber 4, Caput 20
  • Qui convertit faciem suam ad parietem, et oravit Dominum, dicens ( R4, 20, 2): Convertitque Ezechias faciem suam ad parietem, quia ad templum ire non poterat, etc. Ad parietem autem templi, juxta quod Salomon palatium exstruxerat, vel absolute ad parietem, ne lacrymas suas assidentibus ostentare videretur. Aut recte, juxta Jeremiam, ad cor suum, qui circum, id est, parietem, cor appellat, ut tota mente Dominum precaretur.

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Liber 4, Caput 2
  • Convertitque Ezechias faciem suam ad parietem ( R4, 20, 2). Quia ad templum ire non poterat, ad parietem templi, juxta quod Salomon palatium extruxerat: vel absolute ad parietem, ne lacrymas suas assidentibus sibi ostentare videretur: et ait: Obsecro, Domine, memento, quaeso, quomodo ambulaverim in conspectu tuo in veritate, et in corde perfecto, et quod placitum est coram te, fecerim ( R4, 20, 3). Perfectionem cordis in eo nunc dicit, quod idola destruxerit, templi valvas aperuerit, serpentem aeneum comminuerit, et caetera fecerit, quae Scriptura libri Regum et Paralipomenon commemorat. Flevitque fletu magno propter promissionem Domini ad David, quam videbat in sua morte perituram. Eo enim tempore Ezechias filios non habebat: post tertium enim annum concessae vitae Manassem genuit. Ergo iste omnis est fletus, quia desperaverat Christum de suo semine nasciturum. Plerumque enim justi aliquibus necessitatibus afflicti sua opera coguntur fateri: sed cum eorum dicta injusti audiunt, haec per elationem potius, quam per veritatem existimant prolata. Ex suis enim cordibus verba justorum pensant, et dici humiliter posse vera bona non existimant. Sicut enim gravis culpa est, sibi hoc hominem arrogare, quod non est, sic plerumque culpa nulla est, si humiliter bonum dicat, quod est. Unde saepe contingit, ut justi et injusti habeant verba similia: sed tamen cor semper longe dissimile. Et ex quibus dictis Dominus ab injustis offenditur, in eisdem quoque a justis placatur. Nam Pharisaeus ingressus templum dicebat: Jejuno bis in sabbato: decimas do omnium quae possideo ( Lc, 18, 12). Sed justificatus magis publicanus, quam ille exiit. Ezechias quoque rex cum molestia corporis afflictus ad extremitatem pervenisset vitae, in oratione compunctus dixit: Obsecro, Domine: memento quomodo ambulaverim coram te in veritate et corde perfecto ( R4, 20, 3 et Es, 38, 3). Nec tamen Dominus hanc confessionem perfectionis ejus despexit, aut renuit, quem mox in suis precibus exaudivit. Ecce Pharisaeus se justificavit in opere. Ezechias justum se asseruit etiam in cogitatione, atque unde ille offendit, inde iste Domino placuit. Cur itaque hoc? Nisi quia omnipotens Deus singulorum verba ac cogitationes pensat, et in ejus auribus superba non sunt, quae humili corde proferuntur.