Liber Primus Samuelis

Gregorius I (540-604)

• Liber 3, Caput 3
  • Quia vero per spiritalem significationem duas mortes agnovimus: unam videlicet qua peccatores justitiae peccando moriuntur, alteram qua justi a peccatis in quibus vixerant poenitendo se erigunt; unam quae ad humana corda, diabolo suadente, ingreditur, alteram quam omnipotentis Dei virtus operatur: necesse est ergo ut utramque mortem in hoc loco spiritualiter attendamus. Mors quidem, qua peccatores a peccatis poenitendo resurgunt, designatur, quia dicit: Aggravata est super Azotios manus Domini. Illa autem mors qua Gentiles se immunditiae et iniquitati servos exhibuerunt, designatur, cum morderi a muribus, et interfici, dicuntur. Mus quippe immundum est animal, et per Legem edi prohibitum (voir: Lv, 11, 29) . Quid ergo per mures, nisi daemonia designantur? Et quid est morderi a muribus, nisi peccati poena lacerari? Sed mordebantur a muribus, cum ad purgandum ventrem egrediebantur. Quid est ergo purgare ventrem, nisi expletione peccati, miserae famae fetorem proferre? Qui ergo ad purgandum ventrem egreditur, murium morsu perimitur: quia qui peccando ad aliorum notitiam per exemplum pravitatis extenditur, ad aeternam quoque mortem gravi daemonum obligatione retinetur. In secretiori enim parte natium percussi perhibentur: quia peccator quisque ex ea parte vulnus accipit animae quam incurvat ad peccati delectationem. Cum ergo manus Domini super Azotum aggravatur, a muribus percussus asseritur: quia praedicantibus aeternae vitae doctoribus, dum ab infidelitate Gentiles conversi sunt, qua peccatorum morte, suasione daemonum, obligati essent, cognoverunt. Morderi igitur Azotiis post aggravatam manum Domini, est post verae fidei cognitionem, daemonibus non subjici, sed quibus se peccati fetoribus poenae mortis obtulerant, per fidei illuminationem intueri. Quasi enim tunc morsi sunt, quando peccatorum suorum morsus agnoverunt. Sequitur: Videntes autem viri Azotii hujuscemodi plagam, dixerunt: Non maneat arca Dei apud nos, quoniam dura est manus ejus super nos, et super Dagon deum nostrum ( S1, 5, 7).