Liber Primus Samuelis

Gregorius I (540-604)

• Liber 3, Caput 3
  • Id est, in templo, ubi arca Dei posita fuerat. Quid est ergo Dagon in locum suum restituere, nisi juxta jam cognitam spiritualium sacramentorum veritatem, idololatriae statum subtili consideratione perquirere? Et quia quo subtilius idololatriae error aspicitur, verius condemnatur, subjunctum est: Rursusque diluculo surgentes, invenerunt Dagon jacentem super faciem suam coram arca Domini ( S1, 5, 4). Diluculo iterum surgunt: quia ad amorem auditae bonitatis jam certitudine deliberationis se erigunt. Primus itaque dies probationis est, sequens cognitionis, tertius vero deliberatae jam certitudinis, et oblatae professionis. Qui profecto dies, quia illuminatis conversorum mentibus, in splendore perfectae et consummatae fidei illuxit, sequitur: Caput autem Dagon, et duae palmae manuum ejus abscissae erant super limen. Porro Dagon truncus remanserat in loco suo ( S1, 5, 4 et S1, 5, 5) [mauvais référencement: S1, 5, 4] .
• Liber 3, Caput 3
  • Quid enim Dagon, id est idololatriae caput, est aliud, nisi ipsum initium omnis iniquitatis diabolus? Et quae sunt palmae manuum ejus, nisi universa opera idololatriae? Caput itaque Dagon amisit: quia per idolorum culturam regnare maligni spiritus in corde Gentilium desinunt. Palmae etiam manuum ejus abscissae sunt, quia idolis vanis sacrificia nusquam offeruntur. Et quia a cunctis fidelibus ejus deformitas ubique conspicitur, truncus Dagon in loco suo remansisse memoratur. Caput vero et manus abscissae, et super limen positae memorantur: quia profecto quisquis ad veram fidem ingreditur, principia diabolicae suasionis repellere, atque universis ejusdem Satanae operibus renuntiare praecipitur. Posita ergo haec sunt in limine, ut ab introeuntibus conculcentur: quia vere fidelis esse non poterit, qui et pravis maligni spiritus consiliis adversari, atque iniquis operibus, non proponit. Nam qui Dagon caput atterere, et manus vitat, etsi fidelium numero contineri videtur, idololatra quodam modo esse convincitur. In oblectatione etenim daemonum non solum exteriora sacrificia, sed etiam iniqua desideria ab eorum cultoribus offeruntur. Qui ergo in verae fidei cognitione receptus est, et ab immundis desideriis et pravis operibus non remotus, quia Dagon collidere caput et manus despicit, maligno spiritui, quem in oblatione caerimoniarum despicit, per internae concupiscentiae, et exterioris vitae immunditiam, oblationem facit. Quare et subditur: Propter hoc non calcant sacerdotes Dagon super limen usque in hodiernum diem ( S1, 5, 5).

Theutmirus; Claudius Taurinensis

• Proemium, Caput 3
  • Quid significat, quod arca Dei translata a Philistaeis, et in templo Dagon posita, altera die ante arcam Dei invenitur Dagon. Tertia die caput, et palmae ejus duae abscissae erant super limen, ( S1, 5, 4) et ipse truncus remanserat. ( S1, 5, 5) Et reliqua. (Si clarius id vis expressum, sic corrige: ante arcam Dei jacens invenitur Dagon: et postea tertia die. )
• Liber 1, Caput 1
  • (voir: S1, 5, 2 et S1, 5, seq) Sed quid est, quod dum posuissent Philistiim arcam Domini in templo Dagonis Dei sui, intraverunt templum, et invenerunt Deum suum prostratum, atque confractum, caput vero ejus, duasque manus abscissas? Statim enim ut testamentum Domini pervenit in (gentibus) gentes, confestim idola, quae deceptum possidebant orbem, destructa sunt, omnisque error simulacrorum corruit, praesentiam Dei ferre non sustinens. Nam in manibus Dagon praecisis, opus idololatriae amputabatur. Et in capite ejus superbia diaboli abscissa (significabatur) significatur, a quo initium peccati fuit. Quod vero in limine, ut certum scilicet, praefinitumque suae idololatriae finem ( agnoscere ) agnoscerent: limes enim fines itineris significat. Etiam illud ad magnam pertinet significationem, in ipsa ruina Dagon Dei sui, atque fractura, quod dorsum illius solum invenerunt, (voir: S1, 5, 5) fractis ejus omnibus membris: dorsum quippe fugam significat. Quicunque enim fugiunt, persequentibus dorsum dant. Unde et scriptum est de hostibus : quoniam pones eos dorsum ( Ps, 20, 13). Ubi enim sunt idola? perierunt. Et si aliqua remanent, ab aliquibus absconduntur, et fugerunt. Quod autem percussi sunt in posteriora ( Ps, 77, 66 et S1, 5, 6) ii, qui arcam Dei captivaverunt, hoc poenae signum videtur: quia, si qui susceperint (susceperunt: dilexerunt) testamentum, et posteriora vitae dilexerint, ex ipsis justissime cruciabuntur, quae sicut Apostolus ait, existimare debuerant sicut stercora: ( Ph, 3, 8) qui enim sic assumunt testamentum divinum, ut posteriora respicientes, veteri se vanitate non exuant, similes sunt hostibus illis, qui arcam testamenti captivam juxta idola sua posuerunt. Et (illa) alia quidem vetera etiam nolentibus cadunt: quia omnis caro fenum, et claritas hominis, ut flos feni, aruit fenum, et flos decidit ( Es, 40, 6): arca autem Domini manet in aeternum ( Es, 40, 8): secretum scilicet testamentum, regnum coelorum, ubi est aeternum verbum Dei ( Es, 40, 8).