V. 12 :
videntes autem quod Naas rex filiorum Ammon venisset adversum vos dixistis mihi
nequaquam sed rex imperabit nobis cum Dominus Deus vester regnaret in vobis
Poètes
Commentaires
Gregorius I (540-604)
Liber 5, Caput 2
Has quidem misericordias factas secundum historiam idcirco commemorat,
ut in eo, quod regem petiit, reum se coram Domino populus
agnoscat. Nam qui ad omnia pericula submovenda Dominum
praesentem habuit, hominem super se regem necessarium non
habuit. Ipsam autem praesentiam Domini per impensas
misericordias ostendit, dum de manu Aegyptiorum per Moysen et Aaron, et
de manu Sisarae et Philistinorum, et de manu regis Moab per Jerobaal,
Barach, et Jepte, et a Samuele eos liberatos asseruit. Quo in
loco valde quaerendum est, cur petitio, qua rex petitur, tam districte
et reprehenditur, et ipsa divinae misericordiae auxilia populo Dei per
praelatos homines impensa esse doceantur.
Qua in re quid respondendum est, nisi quia valde diversa est praelatio
regum a praelatione judicum? Isti quidem ut pares praesunt,
illi vero in potestate praeeminendi arrogantiam exhibent
dominationis. Isti innocentiae suae testimonium coram Domino
et omni populo commendant: quia nec aliquem opprimunt, nec alienum
aliquid in suis usibus tollunt: illi vero non solum propria subditis
auferunt, sed etiam ipsas subditorum personas onere servitutis
premunt. Subdens ergo ait:
Videntes autem, quod Naas ascenderet, et pugnaret adversus
vos: Nequaquam, dixistis: sed rex erit super nos; cum Dominus
regnaret in vobis.
(
S1, 12, 12)
Liber 5, Caput 2
Quasi dicat: Ad hoc vobis hominem elegistis, ad quod Deum habere
solebatis. Quem nimirum locum si spiritualiter discutere
volumus, hoc ex eo colligitur: quia qui carnalem sibi praeesse expetunt,
divinam gratiam a se repellunt. Nam dum humilium doctorum
exemplo vivunt, velut ab Aegypto liberantur: quia caliginem mundani
amoris toto desiderio fugiunt. Quia etiam omnium vitiorum
tyrannidem eorum doctrina evadunt, velut de manu Sisarae, Philistinorum,
et regis Moab, missis ducibus, liberantur. In quibus Deus jam
solus omnipotens regnat: quia dum humiles pastores foris imitantur,
regnantis inter se divinitatis amorem gratanter excipiunt.
Dicat ergo propheta:
Dixistis mihi: Nequaquam, sed rex erit super nos; cum
Dominus regnaret in vobis:
(
S1, 12, 12) ut ostendat quia qui carnalibus se imitando subjiciunt, divinae
gratiae dignitatem perdunt.
Notandum etiam, quia propheta Samuel per virtutem humilitatis ubique
se electis ostendit in norma rectitudinis. Nam cum
Israeliticae plebis liberationem assereret, non ait: Misit Dominus Jepte
et me; sed:
Jepte et Samuel, et eruit vos de manu inimicorum
vestrorum.
(
S1, 12, 11) Se quidem quasi alium nominavit, ut virtus
liberationis non ascriberetur personae missi: sed gratiae mittentis
Dei.
Misit,
(
S1, 12, 11) inquit,
Dominus Samuel, et eruit vos.
(
S1, 12, 11) Quasi dicat: Quem voluit, misit; et per quem voluit,
fecit. Et fortasse de se quasi de alio loquitur: quia non
ipse est, qui per seipsum loquitur: sed Spiritus sanctus. Et
quia permissione Dei, jam rege constituto, vir Domini ista loquebatur;
ad hoc profecto loquebatur, ut regem et populum ad Dei cultum dirigeret,
non ut ipsam dignitatem regiam evacuaret. Unde et subjungens,
ait:
Nunc praesto est rex vester, quem elegistis, et
petistis. Ecce dedit Deus vester vobis
regem. Si timueritis Deum, et servieritis ei, et
audieritis vocem ejus, et non exasperaveritis os Domini,
eritis et vos, et rex vester qui imperat vobis, sequentes
Dominum Deum vestrum. Si autem non exaudieritis
vocem Domini, sed exasperaveritis sermones ejus, erit manus
Domini super vos, et super patres vestros.
(
S1, 12, 13,
S1, 12, 14 et
S1, 12, 15)
Commentaires
Gregorius I (540-604)