V. 22 :
dixit autem Dominus ad Samuhel audi vocem eorum et constitue super eos regem et ait
Samuhel ad viros Israhel vadat unusquisque in civitatem suam.
Poètes
Commentaires
Gregorius I (540-604)
Liber 4, Caput 2
Hoc profecto Samuel audivit, quod populus locutus est, sed ipsum
populus non audivit. Populo enim reprobo loqui et non audire,
fuit verba contra Dei voluntatem promere, sed poenam pravae locutionis
minime praevidere. Samuel autem populi verba audivit: quia
spirituales viri, dum superbae locutionis voces audiunt, futurum in eis
divinae ultionis meritum recognoscunt. Dicat ergo:
Audivit Samuel omnia verba populi
(
S1, 8, 21), quia sancti, ac spirituales viri, quidquid carnales
superbe foris insonant, quale sit in divino judicio intus
pensant. Sed quia, dum carnalium subditorum damnabilem vitam
reperiunt, pro delendis eorum criminibus intercedunt: Sequitur:
Et locutus est ea in auribus Domini
(
S1, 8, 21). In eorum auribus loquimur, apud quos magnae
familiaritatis gratiam habemus. Sancti autem viri, quia
omnipotenti Deo in magni amoris vinculo conjuncti sunt, ei in auribus
loquuntur: quia divinae propitiationis ejus auditum tanto fiducialius
exposcunt, quanto apud ejus misericordiam, impetrandi locum sublimius
acceperunt. Peccata vero populi loquuntur pro humilitate
confessionis, sed in auribus loquuntur Domini: quia cum magno affectu
precis januam pulsant Dominicae propitiationis. Sed fortasse
in auribus Domini loqui dicitur: quia dum sancti viri pro peccatoribus
obsecrant, preces quas pro eis Deo offerunt, hominibus non
revelant. Unde et in Evangelio Dominus prohibet discipulos,
dicens:
Cum oratis, nolite fieri sicut hypocritae tristes, qui
amant in synagogis, et in angulis platearum stantes orare,
ut videantur ab hominibus
(
Mt, 6, 5)
. Verba ergo, sive opera populi loquuntur, cum delicta
locutionis et operis orationibus delenda Domino exponunt. Ea
vero in auribus Domini loquuntur, ut dum hominum testimonia orantes
fugiunt, ab eo, qui occulta respicit, celerius audiantur. Dum
ergo in auribus Domini Samuel loqui perhibetur, modum profecto insinuat,
quo quis auditum mereatur divinae dignationis. Nam pervenire
ad Deum oratio nequaquam potest, quae ex intentione promitur, ut ab
hominibus agnoscatur. Unde et qui in auribus Domini locutus
asseritur, responsa ejus etiam percepisse perhibetur. Nam
sequitur:
Dixit autem Dominus ad Samuelem: Audi vocem populi, et
constitue super eum regem
(
S1, 8, 22).
Liber 4, Caput 2
Qua in re notandum, quia Samuel verba populi, quibus regem petierat, in
auribus Domini locutus est: et Dominus se abjectum asserit in eo, quod
populus regem petit. Dum igitur oranti respondet, et regem
facere orantem jubet, quid aliud insinuat, nisi quia devota electi viri
oratio nunquam est infructuosa? Nam si populi correctionem
non obtinuit, eruditionis suae bonum obtinuit, cum abjectum populum pro
mala petitione cognosceret, sed et nihilominus sciret, quid facere
projectis ipse debuisset. Audiri ergo propheta potuit, et non
audiri: quia orando qualis esse deberet, novit, sed a populo reproba
postulanti, duritiam cordis non abstulit. Sed hoc obtinere
ille potuit, qui in auribus Domini locutus est: quia sancti viri eo
ipso, quo devote pro peccatoribus Dominum obsecrant, divinae
propitiationis auxilio muniuntur, ut eorum criminibus nequaquam
polluantur, quorum sordes delere precibus nequeunt. Quid vero
est, quod Dominus ait:
Audi voces eorum
(
S1, 8, 22), cum superius dictum sit:
Audivit Samuel omnia verba populi
(
S1, 8, 21). Sed verba populi audierat, ut sciret quae
dicebantur, non ut quae petebantur, concederet. Dum ergo ei a
Domino dicitur: Audi vocem populi, et constitue super eum
regem, favere voluntati populi prophetam
jussit. Et ecce, ut palam cernitur, propheta orans non
auditur: populus Deum abjiciens, regemque petens, auditus
est. Quid hoc esse dixerimus, nisi quia miro et tremendo
divinae incomprehensibilitatis judicio sancti viri pro reprobis orantes
exaudiri nequeunt: in adimplendis vero suis pravitatibus, audiri ipsi
reprobi delinquentes possunt: ut illis libera iniquitas aeternae
vindictae meritum augeat, et istis ex affectu compassionis merces
perpetuae retributionis accrescat? Et statim eum ordinem, quo
ad ejusdem regis constitutionem ventum sit, ostendere incipiens, ait:
(Vers. 22.) Et ait Samuel ad universos filios Israel:
Vadat unusquisque in civitatem suam.
Liber 4, Caput 4
Audire vocem populi, est quae sanctae conversationis habitum petentes,
exterius dicant agnoscere. Nam velut solam accedentium vocem
audimus, cum scimus quae exterius asserunt: sed quales inter sponsionis
assertiones futuri sint, non videmus. Loqui ergo ea in
auribus Domini debemus, ut ipse sponsionis verba suscipiat: qui dum
verba audit, corda discutit, et ex textu profectionis, usuras exquirit
robusti operis. Hoc namque novitiorum nostrorum mentes
audiant, et expavescant: quia videlicet quod nobis dicunt, in auribus
Domini loquimur. Nam quod coram nobis promittunt, Deo
offerimus, ut ipse jam de manibus nostris teneat, quod
exquirat. Quae profecto libertas rectoris, est obligatio
subditi: quia tanto districtiori sententiae subditur, quanto apertius
scire potest: quia de eo, quod respondet, omnipotenti Deo reddere
rationem debet. Cum ergo ea quae novitii promittunt, Deo
offerimus, quasi chirographum, quod nobis faciunt, illi
damus. Et quia latenter hoc agitur, in auribus Domini Samuel
ea, quae populus dixerat, locutus fuisse perhibetur. In
auribus quippe amicorum loquimur, quando ea quae dicimus, extraneis
celamus. Sequitur:
Dixit autem Dominus ad Samuelem: Audi vocem
eorum, et constitue super eos regem
(
S1, 8, 22) [mauvais référencement: S1, 8, 21]
.
Liber 4, Caput 4
Superius propheta futura prospiciens, ait: Clamabitis ad
Dominum, et non exaudiet, quia petistis vobis
regem. Nunc vero Dominus dicit:
Audi vocem eorum, et constitue super eos
regem
(
S1, 8, 22) [mauvais référencement: S1, 8, 18]
. Quid per hoc nobis ostenditur, nisi quod saepe bonis
rectoribus sanctae Ecclesiae divinitus inspiratur, ut coelestis vitae
studiis eos subdant, qui sub disciplina ejusdem professionis postea
devoti non sunt? Qui profecto postea a facie regis clamaturi
sunt, et tamen divino praecepto regem recipiunt: quia divinitus
inspirantur ad servitutem Dei devote accedere, quos in augmento mercedis
aeternae pastorum sollicitudo magni laboris, sub ejusdem servitutis
vinculo debeat cohibere. Ad Dominum nempe clamare dicuntur, a
facie regis sui: sed quid a Domino missus propheta respondeat, ipsi
reges audiant, ut quid agere debeant, inter ipsos clamores sciant.
Non
, inquit,
exaudiet vos
(
S1, 8, 18). Ergo nec ipsi exaudire debent.
Qui enim in sanctis monasteriis sunt tepidi, medendi sunt, quasi aegri;
non sunt ejiciendi, ut mortui. Nam si a Domino missi sunt,
inter spiritualium unguentorum fomenta resipiscent. Dicat
ergo Dominus:
Constitue super eos regem
(
S1, 8, 22): quia profecto nonnulli ad servitutem Dei veniunt
devoti, qui et refrigescere permittuntur, sed pastorum studio, quorum se
praecepto subdiderant divina inspiratione, ad amorem coelestis patriae
recalescunt. Sed jam qualis pastor ad haec sit idoneus,
exponit, dicens:
Erat vir de Benjamin, nomine Cis, filius
Abiel, filii Seror, filii Bechorath, filii Aphia, filii
viri Jemini fortis robore. Et erat illi
filius vocabulo Saul, electus et bonus, et non erat vir
de Israel melior illo, ab humero et sursum eminebat
super omnem populum
(
S1, 9, 1 et
S1, 9, 2).
Commentaires
Gregorius I (540-604)